Blogu mój, zaniedbany blogu.

Wiem ze się zaniedbałem i opuściłem w prowadzeniu. Nowa sytuacja, nowa rzeczywistość jaka mnie spotkała powoduje, że od prawie pół roku trudno mi się pozbierać. Zawsze chciałem być dla, starałem się nikomu nie odmawiać, zależało mi na dobrych relacjach z otoczeniem, na przyjaznych relacjach, na budowaniu przyjaźni dlatego tyle czasu i miejsca poświęciłem temu tematowi na tym blogu. Wiem że nie zawsze wszystko można dobrze zrobić, wszystkich zadowolić, że nie zawsze wychodzi ale walczyłem o to by bardziej łączyć niż dzielić. Wygrałem przyjaźń. Wiele spraw i chęć podołania swoim priorytetom, pełna mobilizacja niesienia pomocy i ukazywania wartości stała się pewnie przyczyna nieprzespanych nocy, problemów ze zdrowiem i wiele innych załamań. Dziś wiem jak może czuć się morderca, którego prześladuje fantom jego zbrodni. Najgorsze że nic nie mogę zrobić, że nie potrafię naprawić, choć mam świadomość ciężaru i bólu wiem że nie chciałem, że nie taki był mój zamiar, ale cóż tak zostało to odebrane, przegrałem wszystko. I pewnie ktoś powie: bogatszy w doświadczenia zacznij od nowa, ale jak?, jak? gdy ma się świadomość grzechu którego nie umiem naprawić.

Nie ma większej przyjaźnie od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich. Boże jakie to uczucie kiedy odwraca się od Ciebie ten za któregoś Ty oddał życie. Jak bardzo boli nienawiść! Widocznie za mało z siebie dałem bo nie zasłużyłem na przebaczenie. Widocznie przyjaźń której chciałem uczyć bardziej raniła niż budowała, dlaczego wcześniej tego nie dostrzegłem?, dlaczego myślałem że jest dobrze, choć tyle razy pytałem. Marność nad marnościami, wszystko marność gdy straci się istotę, sens, wartość. Ileż bym oddał za możliwość naprawienia; ale została mi marność i chyba wieczne pokutowanie. Proszę Cię o jedno Panie: daj przyjaciołom szczęście a mi zmiłowanie.