Gniew.

"Gniew nie oślepia, on rodzi się ze ślepoty." — Antoine de Saint-Exupéry

Gniew często kojarzy się z chwilami, tygodniami a nawet latami ciszy po burzliwej wymianie poglądów, czy jakimś wydarzeniu, które zmieniło nasze nastawienie. Gniew to uczucie, które pojawia się głęboko w nas, często z powodu niewyjaśnionych spraw. Warto zastanowić się nad tym skąd bierze się gniew. Serce każdego z nas powinno być całe wypełnione miłością. Jeśli pojawia się w nim jakaś dziura, puste miejsce, coś, co powoduje w nas poczucie braku, możemy być pewni, że pojawi się tam GNIEW. A następnie jak wirus zacznie rozprzestrzeniać się dalej, atakując pozostałe części naszego serca, naszego zachowania, naszego dążenia. W tym rozumieniu gniew nie jest tylko stanem emocjonalnym, ale uczuciem nacechowanym brakiem miłości do drugiego człowieka, ba chęcią zniszczenia go, często nawet nieprawdziwego oskarżenia. I to w tym tkwi sedno sprawy i cały problem, w tym że nie chcemy rozwiązać konfliktowych spraw, nie zależy nam na prawdzie - bo tylko ona może wnieś pokój, tylko ona, PRAWDA, może zabliźnić rany. Jednak aby stanąć w prawdzie trzeba najpierw poradzić sobie z samym sobą, trzeba umieć w sobie wyciszyć gniew. Jeśli nie umiemy przebaczyć samym sobie i zaakceptować siebie, to będziemy mieli problemy w relacjach międzyludzkich. Aby pokochać innych, musimy pokochać najpierw siebie, jako stworzenie Boże.

Recepta? Lekarstwem  na gniew i złość jest MIŁOŚĆ. Najpierw zwróć się do Tego który jest dawcą Miłości, potem popatrz na tego na kogo się gniewasz i spróbuj dostrzec w nim coś dobrego, przecież w nim też jest Dobro - prawda? I zacznij budować od nowa w prawdzie, może warto się spotkać i w prawdzie porozmawiać, powiedzieć co na sercu leży i przecież można się rozstać... ale bez gniewu i złości. Miej odwagę stawić czoła przeciwności.