Samotność.

     Czasem osamotnienie jest wezwaniem człowieka, wezwaniem z którego człowiek może wyjść tylko silniejszy. Bóg chce niektórych mieć tylko dla siebie i przy sobie, chce aby doświadczyli samotności po to aby innym pomogli przeżyć ich samotność (pustelnicy, zakonnicy).
     Każdy z nas został powołany w pewnym sensie do samotności. Na niektórych jednak Bóg kładzie szczególną pieczęć osamotnienia, chce ich szczególnie ze sobą związać. Wszyscy jesteśmy pielgrzymami, a niektórzy z powołani SA do szczególnej pielgrzymki pustyni. Chrześcijańskie rżycie w samotności jest życiem miłości do człowieka objawionej w Chrystusie. Miłość objawiona w Chrystusie zaś jest możliwością osiągnięcia wieczności, jest bramą do wieczności. Taka samotność pozwala na osiągnięcie dystansu wobec własnych skłonności (i tych dobrych, i tych złych). Człowiek nabierający dystansu może zobaczyć wartość życia. Chrześcijanin wezwany do samotności niesie w sobie wiarę, bo wie, że jest z nim Jezus. Samotność ni odrzuca niczego co jest zasadnicze w relacjach do drugich osób, opuszcza to co jest banalne, powierzchowne, to co trzeba opuścić aby wejść w życie z dystansu i wobec Boga i wobec człowieka. Odchodzi od tego co tandetne, rozrywkowe, tanie aby zapełnić to prawdziwymi wartościami i trzeba nam dystansu aby ww. cechy wypełnić wartościami (można zgodzić się na wieloletnie osamotnienia a wnętrze wypełnić byle czym; Poco?). Osoby kontemplacyjne bardzo mocno żyją sprawami tego świata, tak mocno że są gotowi na męczeństwo. Gdy kogoś kochamy nie możemy tolerować tego co go niszczy, wybiera się wtedy samotność niż fikcję po to by wsłuchać się dokładniej w głos swojej samotności, w tchnienie Ducha Świętego – Co mówi do mnie?, Co muszę robić?
Jest to czas na ukształtowanie czystej wiary miłości. Czas ten wypełniany jest modlitwą, zaś ta modlitwa i wiara odnawia życie. Z tej perspektywy samotności i dystansu będziemy mieli światu coś do zaoferowania – konkretną hierarchię wartości, w przeciwnym razie świat pochłonie człowieka który nie umie przeżyć swojej samotności.
     W relacjach między ludźmi jest dziś tak wiele kłamstwa i fikcji. Samotnik musi być głęboki wewnętrznie, krytyczny względem siebie itd. W tym praktycznym doświadczeniu samotności ważne są jasne określenia:
•    Trzeba się do niej otworzyć od środka
•    Można ją przeżywać jako bogatą możliwość
•    Wewnętrzna samotność pozwala wewnętrznie przeżyć wiarę i miłość
•    Musi mieć relacje osobowe
•    Musi mnie otworzyć na osobę Boga.
Doświadczenie samotności dopiero czyni człowieka wartościowym, takim który może uczynić coś dla świata, coś mu dać bo mądrość, miłość i wiara rodzą się w samotności w dystansie do świata.