Kochać i tracić, pragnąć i żałować,
Padać boleśnie i znów się podnosić,
Krzyczeć tęsknocie; „precz!” i błagać „prowadź”
Oto jest życie: nic, a jakże dosyć…
Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.
Daj Panie aby po mnie choć tyle pozostało - ślad w duszy i dobre wspomnienie.
Piękne i jakże prawdziwe ... lecz czy pokrzepiające ?! Nie i o to właśnie chodzi ;) Człowieka z takim sercem, choć niewidocznego, przeoczyć się nie da ! Przybijam piątkę
OdpowiedzUsuń