Czym ona jest - ona - nadzieja?

Kiedy możemy mówić o nadziei i czym ona właściwie jest? Nadzieja pojawia się w nas w sytuacji zagrożenia, naszego zagrożenia albo naszych bliskich, kogoś z kim wiążą nas silne więzy. O nadziei będziemy mówili w przypadku choroby, zranionej miłości, poczuciu pustki po czymś czego już nie ma itp. Nadzieja pojawia się tam, gdzie mają miejsce przeżycia bardzo dotkliwe i bolesne.
Przyjąć postawę nadziei nie jest wcale łatwo, nadzieja to nie lakoniczne pocieszenie "wszystko będzie dobrze". Nadzieja nie jest łatwą dla człowieka postawą. Ona prowadzi nas tam gdzie jeszcze nie byliśmy, kieruje nas w obce, niepewne strony, każe patrzeć z poczuciem dobra na to co nieuchwytne, nie do przewidzenia - patrzeć, dążyć, robić coś z poczuciem dobra, Dobra nastawionego na szukanie Boga.
Nadzieja to, to coś w nas, co nie pozwala innym na to by się upodlili, by musieli dotknąć dna, by musieli się zgnoić. W nadziei jest wymiar akceptacji i nie-akceptacji, zgody i buntu, budowania i burzenia, ale nadzieja to zaufanie, że istniej możliwość twórczej przemiany okrytej mgiełką tajemnicy. Nadzieja jest bezbronna, nie można się jej nauczyć, nie można jej zdobyć czy osiągnąć - ona jest zawsze pokorna. Ten kto utraci nadzieję to zazwyczaj człowiek cierpiący duchowo, poraniony, chwiejny w sobie,to człowiek który zapada się w swój własny, niedostępny i zabarykadowany dla innych świat. Człowiek beznadziei to człowiek który żyje na pozór, ale tak naprawdę pozbywa się głębi, nie pozwala się dotknąć, dotknąć swego ducha, uczuć, marzeń, wrażliwości.

Nadzieja może się zrodzić ze spotkaniu z drugim człowiekiem. Ktoś mi ją daje. Nadzieja nie jest samotnikiem, potrzebuje drugiego człowieka, człowieka któremu się ufa. Gdy ludzie ze sobą rozmawiają szczerze, z zaufaniem, nadzieja może w nich wzrastać. Doznając krzywdy ze strony człowieka, można doświadczać zanikania w nas ufności jaką mieliśmy także wobec Boga. Nawet jeśli słyszymy, jeśli wiemy że Bóg jest miłością, często przyjmujemy to tylko jako słowo, jako definicję, która niewiele wnosi w nasze życie bo w nas pozostaje nieufność, ślad głębokiej rany. I w tym momencie nie jest ważne kto nas zranił. Ból , rozpacz i niemoc są tak silne że zagłuszają w nas pragnienie bycia blisko. Nadzieja pozwala sięgać myślą, decyzjami, marzeniami poza wszelkie możliwe przeszkody, poza to, co nas trapi.