Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie.

„Przeze mnie droga w miasto utrapienia, 

Przeze mnie droga w wiekuiste męki,

Przeze mnie droga w naród zatracenia.

Jam dzieło wielkiej, sprawiedliwej reki.

Wzniosła mię z gruntu Potęga wszechwłodna,

Mądrość najwyższa, Miłość pierworodna;

Starsze ode mnie twory nie istnieją,

Chyba wieczyste — a jam niepożyta!

Ty, który wchodzisz, żegnaj się z nadzieja..."

Na odrzwiach bramy ten się napis czyta,

O treści memu duchowi kryjomej.

„Mistrzu — szepnąłem — z tych słów groza świta!"

A on mi na to, jak człowiek świadomy:

„Tu oczyść serce podłością zatrute,

Tu zabij w sobie wszelki strach znikomy.

Do miejsc my przyszli, gdzie czynią pokutę

Owi, com mówił, boleści dziedzice,

Duchy ze skarbu poznania wyzute".

Dłoń mi na dłoni położył i lice

Ukazał jasne, duchem natchnął śmiałem,

Po czym wprowadził w głębin tajemnice.

Stamtąd westchnienia, płacz, lament chorałem

Biły o próżni bezgwiezdnej tajniki:

Wiec, już na progu stając, zapłakałem.

Okropne gwary, przeliczne języki,

Jęk bólu, wycia, to ostre, to bledsze,

I rąk klaskania, i gniewu okrzyki

Czyniły wrzawę, na czarne powietrze

Lecąca wiru wieczystymi skręty,

Jak piasek, gdy się z huraganem zetrze.

Nieświadomości skrepowany pety:

„Mistrzu — spytałem — skąd ten chór boleści,

Kto ów lud taką snadź rozpaczą zdjęty?"

On rzekł: „Męczarnie takiej podłej treści

Znoszą w tym miejscu te dusze mizerne,

Które bez hańby żyły i bez cześci.

Są zaś wmieszane miedzy owe bierne

Rzesze aniołów, które samolube

Były, ni wrogie Bogu, ni też wierne.

Niebo ich nie chce, gdyż niosłyby zgube

Jego piękności; piekło je wyklucza,

Gdyżby z nich gorsi mogli zyskać chlube".

Ja znowu: „Mistrzu, co im to dokucza,

Że tak biadają głosami rozpaczy?"

A on wysłuchał mię i tak poucza:

„Wiedza, że skonu dzień im się nie znaczy,

A ciemnym bytem tak są tutaj mali,

Że wszystko inne przenieśliby raczej.

Świat nie dopuścił, aby w sławie trwali;

Litość ni sąd się nimi nie opieka;

Nie mówmy o nich; popatrz i pójdź dalej".

A. Dante, Boska Komedia,  III 1-51